Interview met Ed Wennink

Hoogeveense muziek in een bewogen periode

Een project dat gaat over muziek uit Hoogeveen mag best een Drentse naam dragen en het nieuwste project van de Verhalenwerf van Bibliotheek Hoogeveen kreeg daarom de naam Meziek uut veen. Er is gekozen voor een afgebakende periode: de muziek van Hoogeveense bandjes in de jaren 1965 tot 1985 staat centraal. Daarin valt genoeg te kiezen, weet Ed Wennink.

Voor veel Hoogeveners is Wennink geen onbekende. Hij is veelzijdig en er zijn dan ook genoeg redenen om zijn naam te kennen. Hoogeveners die gitaar en/of basgitaar hebben leren spelen op de Muziekschool, nu Scala, hebben dat ongetwijfeld van hem geleerd. Zelf heeft hij ook decennialang opgetreden als gitarist en basgitarist, hij schreef ruim zestig muziekboeken en schildert. Ed Wennink is een creatieveling en hoewel hij nu minder optreedt, zit hij nooit stil en is de muziek nog steeds een belangrijk onderdeel van zijn leven. Vooral met het componeren houd ik me bezig, waarin ik trouw blijf aan moderne jazz, maar ook aan klassieke muziek. Deze stijlen zijn uitstekend te combineren.’

Meziek uut veen geeft volgens Wennink een goed totaalbeeld van de muziek in die tijd. Het is een breed tijdvak waarin veel gebeurde op muziekgebied. ‘Dixieland van onder andere High Moor City Seven was met name in de beginjaren heel belangrijk. Toen ik in 1970 van Amsterdam naar Hoogeveen verhuisde voor een baan als gitaardocent aan de Muziekschool was moderne jazz overal nog vrij nieuw. Ik speelde die stijl, maar ook rythm & blues, met een bandje in Amsterdam en wilde onder andere die stijlen ook graag introduceren bij mijn leerlingen in Hoogeveen. Die vonden het prachtig en het heeft er mogelijk aan bijgedragen dat het leerlingenaantal al snel verdubbelde. Voor Hoogeveners was ik in die tijd trouwens wel een bezienswaardigheid, met mijn paarse pak van ribfluweel, bordeelsluipers en lange haar, maar ik heb me aangepast aan Hoogeveen. Niet mijn kledingstijl, die is nog jaren hetzelfde gebleven, maar ik zorgde er wel voor dat Hoogeveen mijn thuis werd. Het Amsterdamse accent ben ik overigens nooit kwijtgeraakt, al ben ik wel beter gaan articuleren.’

De Jordaan van Hoogeveen
De Hoogeveense Muziekschool was destijds gevestigd in het gebouw van de voormalige christelijke lagere landbouwschool aan het Wilhelminaplein. ‘Die buurt noem ik altijd de Jordaan van Hoogeveen, prachtig vind ik het. Ik meldde me bij directeur De Geele en weet nog dat ik een enorme blunder maakte. Ik dacht dat hij de conciërge was. Ondanks die vergissing en mijn opvallende voorkomen werd ik aangenomen en ik ben dankzij de Muziekschool 35 jaar met veel plezier gitaardocent geweest. Ik gaf ook les in Meppel en Assen. Leerlingen uit de beginjaren herinneren zich misschien nog dat mijn leslokaal vaak blauw van de rook stond, want ik rookte toen nog pijp, en de cartoon-achtige muurschilderingen die ik maakte.'

‘Met collega’s streefde ik ernaar om muziekstromingen als moderne jazz en rythm & blues te promoten en we richtten daarom een band op met leerlingen. We leerden ze ook hoe ze een optreden moesten verzorgen. Zelf speelde ik gitaar en basgitaar, totdat leerlingen dat van me konden overnemen. Naast de combo’s ontstond er een Big Band onder leiding van collega Martin Oosterwijk. Deze Big Band bestaat tot op de dag van vandaag volledig uit leerlingen.’

De periode die centraal staat in Meziek uut veen bevat naast dixieland en de favoriete stijlen van Ed Wennink onder meer muziek van No Name uit Hollandscheveld, die destijds veel bekendheid genoot. ‘Ook Indorock heeft een grote rol gespeeld, mede omdat in Hoogeveen veel Molukkers wonen. Die muziek heeft een hele eigen inslag en veel Indonesiërs hebben van nature muzikaal talent. Ze zeggen wel eens dat Indonesiërs met een gitaar om hun nek geboren worden en ik heb zelf door de jaren heen ook vaak ervaren dat muziek, en met name gitaarmuziek, bij hen hoort. Balance is een belangrijke band geweest voor Hoogeveen en ook The Magnolians is het vermelden waard.' Dit Hoogeveense jazzgezelschap bestond uit leraren van scholengemeenschap de Groene Driehoek die van dezelfde muziek hielden: jazzmuziek uit de jaren ’20 en ’30. Zowel Balance als The Magnolians worden nog veelvuldig geboekt voor optredens.

BB King en De Troubadour
Met veel genoegen denkt Ed Wennink terug aan de optredens die hij zelf gaf, ook toen hij al docent was op de Muziekschool. ‘Dat deed je er gewoon bij, omdat het zo leuk was. Ook in Amsterdam had ik een band: James Walker & the Blues Group Five. Eén van de mooiste herinneringen aan die tijd is een ontmoeting met BB King. Voor ons, als liefhebbers van rythm & blues was dat natuurlijk een geweldige eer. Hij had met ons willen eten, maar daar stak zijn management een stokje voor. Gelukkig mocht er toen nog wel een foto gemaakt worden met BB King.’

Via Radio Noord, dat toen nog RONO heette en waar Wennink vaste gitarist was, leerde hij Lianne Abeln kennen. ‘Zij was toen 17 jaar en zong Franse chansons. We zijn samen gaan optreden en doen dat nu al vijftig jaar. Zoals ik al zei doen we dat niet meer met de frequentie van destijds, maar we spelen allebei nog graag. Zij is later ook in het Gronings en andere dialecten gaan zingen. We spelen eigen repertoire met veel muziek van Lianne. David Hartsema heeft ook voor ons geschreven. Hij is de schrijver van ‘De Troubadour’, het lied waarmee Lenny Kuhr in 1969 het Eurovisiesongfestival won.’ 

Materiaal verzamelen voor Meziek uut veen was volgens Ed Wennink redelijk eenvoudig. Hij heeft veel contacten met mensen die actief zijn in de muziek en ook zij kennen weer muzikanten die een bijdrage konden leveren in de vorm van beeldmateriaal, foto’s en geluidsopnames. De Verhalenwerf plaatste een oproep en zo is een compleet overzicht ontstaan van de muziek die destijds zo bepalend was voor Hoogeveen, gemaakt door Hoogeveners met een passie voor ‘meziek’.

Wil je Ed's levensverhaal lezen? Klik dan HIER

Filmpje: Optreden van twee combo's olv. Ed Wennink.