Verhalenwerf
Anita Huwaë (58) heeft tot 1985 in de Molukse wijk in Hoogeveen gewoond. Ze was 19 jaar toen ze als uitzendkracht aan het werk ging in Amsterdam. ‘Met als voorwaarde dat ik wel elk weekend naar huis ging.’ Na werkervaring te hebben opgedaan bij verschillende bedrijven, kwam ze bij een effectenkantoor terecht waar ze een vaste aanstelling kreeg. ‘Dit betekende dat ik in Amsterdam ging wonen. En dat is tot op heden nog steeds zo.’
Fijne herinneringen
Anita kijkt met heel veel plezier en liefde terug op haar jeugd en het leven in de Molukse wijk. ‘Ik zal dit nooit vergeten en dat draag ik nog steeds en altijd in mijn hart. Van familie en vrienden in de Molukse wijk tot en met de klasgenoten op de Waterinkschool’.
Ook bewaart Anita fijne herinneringen aan de kerstvieringen die in de kerk ‘De Schutse’ werden gehouden, met warme chocolademelk en een zakje met iets lekkers die de kinderen meekregen naar huis. ‘Voor de kerstuitvoering moesten we van tevoren teksten uit de Bijbel uit ons hoofd leren en voor in de kerk opzeggen. Dat was malu *), lachen, gieren en brullen.’
Spelen in de Molukse wijk gebeurde steevast op en rondom het basketbalveld. Er werd gevoetbald, totdat de bal in de tuin terechtkwam van één van de bewoners. ‘De bal zagen we natuurlijk nooit meer terug.’
Uiteraard werd er dagelijks op straat gespeeld, zoals slagbal waarbij de goot als honk fungeerde. Ook in de speeltuin die de Lodderstraat en de Carstenstraat met elkaar verbindt werd met regelmaat gespeeld. ‘Tante Loupatty was toezichthouder. Vaak speelden we tot aan de avond. Dan kwamen de bung-bung **) op de stoep zitten. Dan werd er gitaar gespeeld en gezongen.’
‘Weet je nog?’
Volgens Anita zijn er te veel dingen om op te noemen die horen bij haar fijne jeugd. ‘Er zijn zoveel ‘weet je nog’ momenten die we met elkaar delen. Toen we nog kleine kinderen waren tot we volwassen werden. Zoals de eerste keer dat we naar discotheek De Kei gingen en later op zondag na de kerk naar discotheek Hollywood.’
De 58-jarige Amsterdamse kijkt met veel plezier terug op haar prachtige jeugd met familie en vrienden. Tijdens de opening van de tentoonstelling ‘Harapan’ kwamen de beelden en herinneringen weer even terug. ‘De tentoonstelling met beeldmateriaal is heel mooi opgezet. Van een aantal hadden sommigen van de tweede generatie, waar ik ook bij hoor, helemaal geen weet. Zo zag ik een oom die we alleen kennen van het fluitorkest in de kerk, maar nu blijkt dat hij ook in een band speelde. Er zijn ook foto’s opgenomen met personen die niet meer onder ons zijn. Dat zijn momenten dat je er even weer bij stil staat.’
*) malu = schamen
**) bung = aanspreektitel voor de oudste/oudere broer en voor een man van middelbare leeftijd
Gita Lopulisa
De verhalen zijn, na het afnemen van een interview, met toestemming van de personen zelf of kinderen/familie geplaatst.
