Herinneringen aan volleybalteam Tunas

We schrijven 1980. Een vriendengroep van acht jongens, rond de 17 en 18 jaar, die samen opgroeien in de Molukse wijk in Venesluis in Hoogeveen. Nadat het uitgaan op een lager pitje kwam te staan, besloten de jongens iets aan sport te willen doen. Agus: ‘In die tijd kwamen we als Molukse jongeren elke week op donderdagavond bij elkaar in Jeugdsociëteit De Schakel. Daar is het idee ontstaan om te gaan sporten.’ Jan: ‘We twijfelden of het voetbal of volleybal zou worden.’ De keuze viel op het laatste. Er bestond op dat moment ook al een herenteam bij volleybalclub Tunas. De jongens besloten om het te gaan proberen. En zo geschiedde. De vriendengroep trainde elke zaterdagochtend in de gymzaal aan de Rubensstraat in Hoogeveen.  

Het team werd geleid door wijlen Otto Tuasuun, de conditietrainingen werden verzorgd door Silas Titalouw, die eveneens bekendheid genoot als oprichter van taekwondo vereniging SiDoKwan (in het Koreaans: Silas zijn sportschool). Het trainerschap werd later overgenomen door Richard Timisela, toen Sam Haurissa en daarna Jozef de Lima.
Het team begon in de vierde klasse en won de ene wedstrijd na de andere met de kampioenstitel als eindresultaat! Dat herhaalde zich toen zij zich plaatsen voor zowel de derde én de tweede klasse. Het succesvolle team bereikte het tot en met de overgangsklasse (eerste klasse naar de hoofdklasse). 

Kampioen!
Rudolf: ‘De lessen van bung Silas leken soms wel karatetrainingen! Haha! We werden gewoon klaargestoomd voor de wedstrijden! Ik kan alleen maar zeggen dat het al met al echt goede trainingen en lessen zijn geweest. Soms trainden we met gewichten aan onze enkels en polsen. Het kwam niet vaak voor, maar áls we zelfstandig moesten trainen, dan was het feest! Dan haalden we de gymtoestellen uit de berging en gebruikten we de springplank om te smashen! Lachen!’  
Na twee jaar van voorbereiding kon het echte werk beginnen. De vriendengroep was klaar om wedstrijden te gaan spelen. Ter voorbereiding op de competitie van de Nevobo (Nederlandse Volleybal Bond) werden eerst vriendschappelijke wedstrijden gespeeld. De heren kunnen zich die eerste wedstrijd nog goed herinneren. ‘Dat was in Diever. We zullen het nooit vergeten! We zagen de tegenstanders en die waren echt een stúk langer dan wij!’ 

Toen de competitie eenmaal officieel van start ging verloren de heren de eerste wedstrijd, om vervolgens de resterende wedstrijden te winnen. Deze werden door heel de provincie Drenthe gespeeld.  

‘Die twee jaar van trainingen hebben echt zijn vruchten afgeworpen’, geeft Jan aan. ‘Het fanatisme om te winnen zat in ons. We hadden allemaal dezelfde instelling.’
De vrienden omschrijven hun penetrerende tactiek van spelen, waarbij het wisselen van positie de tegenstander letterlijk op het verkeerde been werd gezet. Jan: ‘Ik kreeg als spelverdeler de tweede bal en bepaalde wie er zou smashen. Op dat moment werd er achter mij geswitcht. Daardoor smashte een andere persoon, waar de tegenstander niet vanuit zou gaan, en maakte vervolgens een punt. We hebben menig tegenstander horen mopperen en vloeken.’  

De heren gooiden hoge ogen bij de Nederlands teams en met name de Hoogeveense mannenploeg van Olhaco. Deze heeft zelfs nog geprobeerd aansluiting te vinden, maar daar hebben de spelers van Tunas van afgezien. ‘Elke keer stonden ze versteld te kijken van ons snelle spel, maar ook onze techniek. Daarnaast waren we kleiner van stuk. Dat heeft ze elke keer doen verbazen. Waar we trouwens ook om bekend stonden, was onze ijdelheid. Zowel vóór als ná de wedstrijd! Het haar moest goed zitten. Onze toilettassen waren altijd gevuld met haar- en huidproducten. Ze noemden ons weleens Team Drogisterij! Haha!’  

Fans
De wedstrijd die Jan en Rudolf zijn bijgebleven is de een na laatste wedstrijd in de competitie van de overgangsklasse. Deze zou bepalend zijn of het team zich hiervoor zou plaatsen. De wedstrijd werd gespeeld in sporthal Trasselt. De tegenstander was het herenteam uit Beilen, volgens Jan en Rudolf altijd een lastige concurrent geweest.  

Wie ook zeker genoemd moeten worden zijn de trouwe fans, voornamelijk uit de Molukse gemeenschap, die de wedstrijden met regelmaat bijwoonden. ‘Altijd konden we rekenen op een groep vaste gezichten die ons, thuis of uit, kwamen aanmoedigen. Onze grootste fan is met stip oom Lesimanuaja, de vader van Agus die ook tot onze vriendengroep hoort.’ Ook tijdens de bewuste wedstrijd in sporthal Trasselt was de heer Lesimanuaja erbij. Omdat de thuisspelende ploeg een teller moet leveren, was deze taak hem toebedeeld. Jan: ‘Op een gegeven moment maakte de scheidsrechter een beslissing, waar oom Lesi het er totaal niet mee eens was! En dat liet hij ook blijken! Hij gooide het scorebord van tafel! We moesten hem tot bedaren brengen. De wedstrijd werd bijna gestaakt. Helaas verloren we op de valreep alsnog met 2-1. Nee, die dag vergeten we niet gauw weer.’ 

Een week later werd de finale, de beslissende wedstrijd, gespeeld tussen Ruinen en Dwingeloo, in laatstgenoemde plaats. Als Ruinen als winnaar uit de bus zou komen, betekende dat voor de mannen uit Hoogeveen dat ze hun plaats in dezelfde klasse zouden behouden. Helaas verloor Ruinen. ‘Ook die dag zullen we nooit vergeten. Ruinen verloor, die overigens de eerste set al verloren, en binnen een mum van tijd was de zaal leeg. Iedereen was terneergeslagen.’ 

Wat de heren ook nog op het netvlies staat gebrand is een toernooi in Almelo, waar zowel het dames- als herenteam van Tunas aan deelnamen. Het toernooi verliep naar ieders tevredenheid, want Tunas viel in de prijzen. Jan: ‘Dat werd natuurlijk gevierd en we gingen flink aan de pimpel. Met als gevolg dat ik de auto van een lid van het damesteam ramde! Gelukkig was iemand van ons lid van de ANWB, dus het werd snel geregeld.’ 

Deelname aan toernooien met Molukse volleybalteams waren immer vaste prik, ongeacht de plaats in Nederland. Agus: ‘Op deze manier deden we nog meer ervaring op en het was ook goed om meer wedstrijdritme te krijgen.’ Volleyballen met en tegen andere Molukse teams is al een feest op zich. ‘Daar bewaren alleen maar mooie herinneringen aan’,  vertellen de heren. ‘Vaste rivalen waren altijd de teams uit Assen en Appingedam. Het verliep altijd gemoedelijk. Het draaide vooral om gezelligheid en weerzien met familie en bekenden. Ook als wij aan de beurt waren om een toernooi te organiseren, deze vonden altijd plaats in de voormalige sporthal aan de Zwembadweg. Altijd een gezellig sfeertje hoor, met een hoog ahaaai-gehalte!’ 

Nog steeds leuk

Uiteindelijk heeft de vriendengroep het ruim 25 jaar volgehouden, toen het punt kwam dat het team letterlijk en figuurlijk aan het wankelen kwam. Bart Marissen en Jan Niemeijer kwamen ons nog versterken. Ook Jerry Latulola uit het eerste herenteam sloot zich bij ons aan. Ondanks dat vervanging gauw gevonden was, hadden we geen aansluiting meer’, geven de heren aan. Er raakten spelers geblesseerd en anderen verhuisden buiten Hoogeveen. Zo ook Agus, die naar Zwolle verhuisde. ‘Ik ben toen gestopt met volleyballen in Hoogeveen. Daarentegen sloot ik mij aan bij de voetbalploeg, ook bij Tunas. Ik ging keepen en om ervaring op te doen heb ik bij aangemeld bij VV Hoogeveen. Ik heb voornamelijk deelgenomen aan toernooien met Molukse voetbalteams. Tegelijkertijd heb ik het volleyballen wel weer opgepakt, maar dan in Zwolle.’ Na bijna 10 jaar keerde Agus weer terug naar Hoogeveen, stopte met keepen en ging weer volleyballen bij het recreatieteam van Tunas. Tot op heden! Nog wekelijks slaat de 61-jarige een balletje in de recreatie- en Knappercompetitie. ‘Ik ben altijd bezig geweest met sport en vind het nog steeds leuk om te doen. Ondanks dat er intussen ook Hollandse jongens zich hebben aangesloten, is Tunas nog steeds een Molukse sportvereniging.’

Al met al kijken de vrienden terug op een mooie tijd, waarin vele herinneringen zijn gemaakt. ‘We hebben zoveel meegemaakt en gedeeld. En vooral sámen! Ondanks dat onze ouders en familie bij verschillende kerkgenootschappen waren aangesloten. We hebben veel lief en leed gedeeld. En tuurlijk was er weleens een meningsverschil, maar dat was zo bijgelegd.’ 

De vriendengroep, waarvan de meesten nog in Hoogeveen wonen, hebben nog vaak contact. Van een volleybalreünie is het er nooit meer van gekomen. ‘Nou laten we dat maar niet doen. Als we springen, dan komen de muizen omhoog! Haha!’  

Gita Lopulisa

De verhalen zijn, na het afnemen van een interview, met toestemming van de personen zelf of kinderen/familie geplaatst.