De Molukse visclub Kawalinya

Molukkers en vissen. We kennen allemaal wel iemand of een familie in onze gemeenschap die ervan houdt. Bij velen roept het vaak ook fijne en nostalgische herinneringen op aan onze (groot)vaders ('Dulu di Maluku", 'Dulu di kamp' 'Vroeger op de Molukken, Vroeger op het kamp'). Op zich is deze bezigheid niet zo vreemd, want op de Molukken is visserij al eeuwen een manier van leven. Tegenwoordig werkt zo'n 60% in de landbouw of visserij, mede omdat de meeste dorpen aan de kust liggen.

Tot op de dag van vandaag worden de hengels met regelmaat uitgegooid. Los van de commerciële visserij, gebeurt dit veelvuldig in wedstrijdverband. De hengelsport heeft door de jaren heen een heuse ontwikkeling doorgemaakt. Waar menig ooit begon met een eenvoudig bamboehengeltje en een wormpje aan de haak, gaat de professionele visser tegenwoordig met groot geschut richting waterkant.

Zo ook Anis Lopulisa, Jimmy Siahaija, Martin Ratuhaling, Sammy Tuasuun en Toussaint van Balgooy (Latulola), leden van de Molukse visclub Kawalinya in Hoogeveen.

Afgelopen zomer namen de heren deel aan de Vis3Daagse bij de Sportvissersvereniging Hoogeveen. Het jaarlijkse visevenement trekt immer deelnemers uit alle hoeken van het land. Voor de bungs/ooms is het altijd een 'thuiswedstrijd'. Helaas vielen ze niet in de prijzen, maar ze hebben evengoed genoten van hun deelname.

Maar...waarom is vissen volgens hen zo leuk en door wat of wie zijn zij ooit begonnen met vissen?

'Ik vis al zo'n 20 jaar met veel plezier', geeft Jimmy aan. 'Tuurlijk vallen de vangsten weleens tegen, maar ik blijf vissen leuk vinden. Het is heerlijk ontspannend.' Ook hij begon als kleine jongen met een bamboehengeltje. Het was veel later een (Molukse) collega die hem een keer meenam om te gaan snoeken. 'Ik was direct om! Ik heb niet lang daarna alle spullen en benodigdheden gekocht!' Jimmy bewaart fijne jeugdherinneringen aan zijn tijd in het kamp in Woerden in de zestiger jaren. 'De oudjes gingen vaak vissen en maakten toen al voerballen die ze in het water gooiden. De vissen werden vervolgens gedroogd, daarna gebakken en gegeten. Nee, dat hoef je nu niet meer te doen. Het viswater was destijds nog heel helder, nu niet meer.'

De liefde voor vissen is ook voor Martin begonnen in de jaren '60. Met regelmaat ging hij met vriendjes uit de Molukse wijk Hoogeveen vissen bij 'de eendjes' (Eikenlaan/Kastanjelaan), waar 'oom Lopu' (Lopulisa) op zijn snorfiets vaak kwam kijken. 'Hij vroeg ons eerst hoe de vissen heetten die we gevangen hadden. Tja, dat wisten we niet! Dát moesten we eerst van hem leren! Haha! Hij heeft ons het nodige bijgebracht. Zoals bijvoorbeeld hoe we de peildiepte moesten bepalen.'

Toen de periode kwam dat het uitgaansleven meer belangstelling kreeg, verdween het vissen volgens Martin naar de achtergrond. 'Pas toen mijn buurjongen, ook Martin genaamd, uit verveling begon te vissen, sloten we al gauw aan. Toen de groep steeds groter werd, hebben we bung Thijs Lopulisa gevraagd om eens een viswedstrijd te organiseren. Ik herinner me nog goed de eerste keer dat hij bij ons kwam kijken: 'Jullie vissen met te zware hengels! Kemorang mau dapat zeemeermin? (Willen jullie een zeemeermin vangen?)' Een langgekoesterde droom van bung Thijs kwam uit, namelijk een Molukse visclub oprichten. En die kwam er in 2005 en kreeg de naam Kawalinya, naar een makreelsoort op Maluku. Martin: 'We kochten alles wat we nodig hadden, gewoon het beste van het beste. Maakte niet uit wat het kostte.' Er volgden wekelijkse viswedstrijden, compleet met catering. 'We deden allemaal een inleg. Vrienden die niet visten, zorgden dan voor lekker eten. Er werd ter plekke aan de waterkant saté geroosterd. Als de toeter ging, haalden we de hengels binnen en gingen we samen eten. Gezellig hoor!' De laatste jaren vinden de viswedstrijden, vanwege werk, privé en corona nog maar eens per maand plaats.